آزار و اذیت جنسیتی در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی، از دهه ۱۳۶۰ تا کنون، به‌صورت سیستماتیک ادامه داشته است. این آزارها شامل نقض حقوق زنان در قوانین، سرکوب اعتراضات، تجاوز و شکنجه در زندان‌ها، و اعمال محدودیت‌های شدید بر آزادی‌های فردی و اجتماعی زنان بوده است.
دهه ۱۳۶۰: سرکوب و تجاوز در زندان‌ها
در دهه ۱۳۶۰، به‌ویژه پس از انقلاب ۱۳۵۷، سرکوب مخالفان سیاسی شدت گرفت. گزارش‌های متعددی از تجاوز جنسی به زندانیان زن پیش از اعدام منتشر شده است. حسینعلی منتظری، قائم‌مقام وقت رهبری، در نامه‌ای به روح‌الله خمینی به این موضوع اعتراض کرده و نوشته است: «آیا می‌دانید در بعضی زندان‌های جمهوری اسلامی دختران جوان را به زور تصرف کردند؟»
برخی از قربانیان این دوره عبارت‌اند از:
آذر آل‌کنعان (نینا اقدم): فعال سیاسی کرد که در سال ۱۳۶۱ در ۱۸ سالگی به همراه کودک ۹ ماهه‌اش دستگیر شد و در زندان سپاه پاسداران مورد تجاوز قرار گرفت.
سعیده سیابی: در سال ۱۳۶۰ به همراه کودک چهارماهه‌اش بازداشت شد و در زندان مورد تجاوز قرار گرفت.
دهه ۱۳۷۰ و ۱۳۸۰: ادامه نقض حقوق زنان
در این دهه‌ها، نقض حقوق زنان در ایران ادامه یافت. زنان از حقوق برابر با مردان در بسیاری از زمینه‌ها محروم بودند، از جمله:
پوشش اجباری حجاب
عدم اجازه خروج از کشور بدون رضایت همسر
نابرابری در ارث و دیه
محدودیت در ورود به برخی اماکن عمومی مانند ورزشگاه‌ها
این محدودیت‌ها و تبعیض‌ها باعث اعتراضات و فعالیت‌های حقوق بشری متعددی شد، اما سرکوب‌ها ادامه داشت.
دهه ۱۳۹۰: اعتراضات و سرکوب بیشتر
در دهه ۱۳۹۰، با افزایش آگاهی اجتماعی و فعالیت‌های حقوق بشری، اعتراضات زنان به‌ویژه در مورد حجاب اجباری افزایش یافت. کمپین‌هایی مانند «چهارشنبه‌های سفید» و «دختران خیابان انقلاب» به‌وجود آمدند که در آن زنان با برداشتن حجاب در اماکن عمومی اعتراض خود را نشان می‌دادند. این اعتراضات با واکنش شدید نیروهای امنیتی مواجه شد و بسیاری از زنان بازداشت و محکوم شدند.
در سال ۱۳۹۶، مهسا امینی، دختر ۲۲ ساله‌ای که توسط گشت ارشاد به‌دلیل «بدحجابی» بازداشت شده بود، در بازداشتگاه جان باخت. این حادثه موجی از اعتراضات را در سراسر کشور به‌دنبال داشت و شعار «زن، زندگی، آزادی» به‌عنوان نماد این اعتراضات مطرح شد.
دهه ۱۴۰۰: تشدید سرکوب و قوانین محدودکننده
در دهه ۱۴۰۰، سرکوب زنان و محدودیت‌های قانونی افزایش یافت. در سال ۱۴۰۴، قانونی با عنوان «حمایت از خانواده و جوانی جمعیت» تصویب شد که محدودیت‌های بیشتری بر حقوق باروری زنان اعمال می‌کرد و دسترسی به وسایل پیشگیری از بارداری را محدود می‌کرد. این قانون با انتقادات گسترده‌ای از سوی فعالان حقوق بشر مواجه شد.
در سال ۱۴۰۳، قانونی با عنوان «عفاف و حجاب» به تصویب رسید که مجازات‌های سنگینی برای عدم رعایت حجاب اجباری تعیین کرد، از جمله جریمه‌های مالی، حبس و حتی اعدام. این قانون با محکومیت‌های بین‌المللی مواجه شد و سازمان عفو بین‌الملل آن را نقض آشکار حقوق بشر دانست.
جمع‌بندی
از دهه ۱۳۶۰ تا کنون، آزار و اذیت جنسیتی در ایران به‌صورت سیستماتیک ادامه داشته و در برخی دوره‌ها تشدید شده است. زنان ایرانی با وجود سرکوب‌ها و محدودیت‌ها، همواره برای حقوق خود مبارزه کرده‌اند و اعتراضات آن‌ها نقش مهمی در آگاهی‌بخشی و تغییرات اجتماعی داشته است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر