بگو چند صبح دیگر چوبه های دار را خواهیم شمرد، چرا که روسری دخترم شده حالا زنجیری، شکنجه پنهان ، چقدر مهم شده، موهای زنها در تاریخ ، در جغرافیا ، در خیابانهای تهران، عصر ، عصر بی کسی، عصر پیام کوتاه است اما موها بلند ، روسری ها خنجری شده اند که دلبرانه از پشت سر در قلبهای جوان فرود می‌آید. می‌دانی نام مادرم را از یاد برده ام ، همه کلمه ها نامش هستند بجز آزادی، بگو با من ، اگر خسته شدم ، آیا مادرم خواهد گرفت در آغوشش مرا تو گفتی نامش نیست آزادی.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
Einleitung Kinder und Jugendliche sind ein besonders verletzlicher Teil der Gesellschaft, der in politischen Machtstrukturen oft kaum berü...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر